Toeristen en Levenslessen (De Avonturen van een Winkelmedewerker deel 3)

Ik werk in een schoenenwinkel in Groningen. Een stad die steeds meer toeristen trekt. Vooral nu het zomervakantie is, is dat goed te merken. We trekken over het algemeen wel toeristen uit landen waar het Engels niet zo populair is. Duitsers en Fransen spreken vaak belabberd Engels, als ze al Engels spreken. “Would you like to try it on?” of “Do you need a bag?” is al te veel gevraagd. Dat is je toch moeilijk voor te stellen als Nederlander. Ik blijf me verbazen over hoe mensen naar het buitenland gaan en alleen hun eigen taal spreken. Gaan ze er dan vanuit dat iedereen hun taal spreekt? Daar lijkt het soms wel op.

Inmiddels raak ik zeer geoefend in het Duits. Laatst kwamen twee Duitse vrouwen de winkel inlopen. Ze leggen me in het Duits uit dat ze eerder een paar sandalen hebben gekocht bij een andere winkel, maar dat die winkel nu verdwenen is. Wij verkopen het merk ook en dat samen met het feit dat de sandalen in ‘Holland’ gekocht zijn, is blijkbaar genoeg voor de vrouwen om te verwachten dat onze winkel hun problemen oplost. De sandalen van de vrouw beginnen stuk te gaan en ze hebben op internet gelezen dat het merk twee jaar garantie biedt. “Dus hoe gaan we dat oplossen?”. Ik probeer in mijn beste Duits uit te leggen dat ik niets voor ze kan betekenen, aangezien ze bij een andere winkelketen zijn gekocht. Ze lijken het niet te begrijpen: “Aber wir haben das in Holland gekauft!”.

We laten geen klanten bij ons meer naar het toilet. We hebben één toilet voor de personeelsleden en we hebben een aantal nare ervaringen gehad nadat toeristen bij ons zo vrij waren om een ‘nummer 2’ te doen. Zoals mijn collega zei: “De pot is een dalmatiër”. Mensen zijn echt beesten. Natuurlijk maken we wel eens een uitzondering voor bijvoorbeeld ouderen of kinderen, maar niet iedereen snapt dat ze niet in elke winkel naar de wc kunnen. Zo ook een vrouw die vlak bij de stad woonde. Ze was met de trein gekomen en had geen zin gehad om in de trein of op het station te gaan. Ze mocht niet bij ons en dat vond ze belachelijk, want het was zo handig geweest. Ik wijs haar op het openbaar toilet en de overkant van de straat. “Ja, daar heb ik geen zin in hoor.”.

Op een andere dag komt er een ouder koppel in de winkel. Mevrouw is op zoek naar een paar zwarte pumps en meneer helpt haar door mij om de bijbehorende schoen te vragen. Wanneer ik terug kom, wijst hij naar de vrouw: “Ze zijn voor haar. Ik hoef ze zelf niet aan hoor.” “Maar ze zouden u vast goed staan, meneer!”. De man doet alsof hij poseert met de schoenen aan, terwijl mevrouw daadwerkelijk de schoenen aantrekt. Hij zegt: “Ze zouden wel goed bij mijn beroep passen.”.  Ik vraag hem wat zijn beroep dan is en hij laat me raden. “Musicalacteur?” “Nee joh!”. De vrouw zucht: “Loop niet zo interessant te doen, man! Hij is gewoon kapper hoor.” “Nou veel kappers zijn homo hoor.” Zegt de man. De vrouw maakt een gebaar dat hij dat absoluut niet zo mag zeggen. Ze zucht naar mij: “Ach, mannen… Je kunt niet met ze en niet zonder ze.” Ik zeg dat ze daarmee wel echt de spijker op de kop slaat. De man zegt: “Daar durf ik echt niet tegen in te gaan. Nu is het twee tegen één!”. De vrouw kijkt hem met een schuin oog aan en zegt tegen mij: “Gelukkig woont deze niet bij me. Dat scheelt een hoop gedonder. Maar gelukkig zijn wij nu op een leeftijd dat als we ’s avonds ruzie hebben gehad, we ons er ’s ochtends niets meer van kunnen herinneren.”. En dat mensen, dat zijn nog eens life goals.

 

Meer avonturen? Zie hier deel 1 en deel 2!

Foto: Garry Knight

Advertentie