Lief dagboek,
Vandaag zag ik de film “Zwaar Verliefd!” en ik kan één van de acteurs maar niet uit mijn hoofd krijgen. Hij heeft prachtige ogen, een knuffelbaar karakter en is net iets te dik. Hij heet Bo en werd uitstekend vertolkt door labrador Djinti.
In “Zwaard Verliefd!” is Isa (Barbara Sloesen) dierenarts en volgens haarzelf net iets te zwaar. Ze begint aan een afvalproces en komt houthakkers-hunk Ruben (Jim Bakkum) tegen. Ze redt zijn hond Bo (Djinti) van de chocolade-dood en dat schept een band. Een band die steeds dieper gaat en boem, boem, boem…
Het contact tussen Isa en Ruben is ongemakkelijk. Dat is leuk gedaan, zeker wanneer Bo telkens weer het ijs breekt. Dit maakt echter wel dat ik de film een langzaam verloop vindt hebben en tijdens de pauze me niet echt afvroeg wat er daarna zou gaan gebeuren. Het verhaal is vrij dun en de karakters tweedimensionaal. De bitchy verkoopster blijft de bitchy verkoopster zonder reden en Ruben blijft de knappe meubelmaker zonder verdere karakterontwikkeling. Het verhaal is echter niet heel cliché, alleen al doordat het verhaal zich afspeelt in Den Bosch en niet in Amsterdam.
Er wordt zoveel ingegaan op het ontwijken van calorieën en koolhydraten dat het alleen maar irritant wordt (dat heeft niets te maken met het feit dat ik voor ik naar film ging uit eten ben geweest bij een wok restaurant). De grappen over het gewicht van Isa zijn vaak maar semi-lollig en Isa heeft eerder een gemiddeld postuur van een Nederlandse vrouw dan dat van een obesitaspatiënt. Ondertussen wordt er zwaar dramatische muziek onder gezet, zoals “How much can you take”. Nou, a whole lot more als je gewoon een broodje at. De hele ‘hou van jezelf’ en ‘je bent goed zoals je bent’ boodschap komt hierdoor niet goed over, mede door de eerdergenoemde oppervlakkigheid.
Misschien is deze film leuk om te kijken als je een gebroken hart hebt, zwaar ongesteld bent en heel graag een no-brainer wil zien. Maar hoe graag ik het ook zou willen, ik krijg geen Franse Chanson-gevoelens van “Zwaar Verliefd!”.
