Kerst is niet per se ‘The Most Wonderful Time of the Year’, maar ik hou nu eenmaal van lampjes in bomen en draag graag rode schoenen. Ik heb een hekel aan over-the-(christmastree)top kerstdiners met rendiervlees, maar ben wel gek op stoofvlees en dat krijg ik alleen met Kerst. Ik vind Sinterklaas leuker dan de Kerstman, maar de Kerstman krijgt twee dagen plus een avond en die andere oude met een baard krijgt alleen maar een heerlijk avondje. Niemand mag met Kerst alleen zijn, maar dat Agnes met Pasen wel alleen is boeit RTL niets.
Met Kerst mag je dan wel weer ongestoord toetjes eten. Het hele jaar doet ie-de-reen aan de lijn, maar met Kerst is dat allemaal vergeten en vergeven. De kerstgedachte laten we het meest gelden als het gaat om ons gewicht. We maken geen ruzie met onszelf over dat kerstkransje, lapje rollade en portie Christmas pudding. Ben ik nog niet eens begonnen over de families van lege wijnflessen die op 27 en 28 december rond de glascontainers staan.
Ik eet het hele jaar door chocolaatjes, koekjes en taart (ja mam, met mate), dus ik heb geen enkel probleem met deze interpretatie van de kerstgedachte. Waar ik wel problemen mee heb, zijn de luxueuze kerstdiners (disclaimer: ik heb ze nog nooit van dichtbij gezien, maar weet dat ze bestaan) en torenhoge restaurantprijzen. Ook wil ik geen mensen op 27 december horen zeggen: “Gelukkig, weer lekker normaal eten!”. Je hebt die konijnenpaté zelf gekocht, Els.
Ook vindt eindelijk niemand het raar dat ik kerstmuziek draai. Op een grijze oktoberochtend is Elvis Presleys ‘Christmas Album’ het enige dat mij helpt. Toen ik dat aan mijn collega vertelde, moest ze toch grinniken. Maar na een goed dessertwijntje zingt ook je schoonmoeder mee met “Blue Christmas” op eerste kerstdag. Nu nog bedenken wanneer we bij wie op bezoek moeten.
De Algemene Wanhoop 
Eén gedachte over “Een kilootje Kerst, alstublieft”